ในช่วงเวลาเริ่มแรก หรืออาจจะเรียกว่าเป็นรูปแบบที่ทรงพลังที่สุด เวทมนตร์เคยเป็นศาสตร์แห่งการจำ มันไม่ต้องการวิทยาการใด ไม่ต้องมีไม้เท้าหรืออุปกรณ์ประกอบอื่นใดนอกจากพลังจิตของพ่อมดเอง สิ่งประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ ล้วนเป็นสิ่งช่วยจำ เพื่อให้ผู้ฝึกหัดสามารถจดจำรายละเอียดมากมายของสูตรเฉพาะแห่งจิตใจที่จะปลดปล่อยพลังแห่งเวทมนตร์ พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่ในยุคนั้นคือผู้ที่มีพรสวรรค์ในการจดจำอย่างยิ่ง เป็นผู้ที่สามารถจดจำการร่ายมนตร์ต่าง ๆ ที่พ่อมดทุกคนต้องฝึกฝนจนชำนาญ ผู้ที่ทุ่มเทที่สุดอาจหวังได้ว่าในช่วงชีวิตหนึ่งอาจจะชำนาญในมนตร์เพียงสามหรือสี่บทเป็นอย่างมาก พ่อมดทั่วไปมักจะเรียนรู้ได้เพียงสอง และเป็นเรื่องปรกติที่พ่อมดประจำหมู่บ้านจะรู้เพียงบทเดียวเท่านั้น ซึ่งทำให้เขาต้องพึ่งพาคัมภีร์เวทในการจดจำเวทมนตร์ที่ไม่ค่อยได้ใช้ในกรณีที่เขาถูกเรียกไปเพื่อการนั้น แต่ท่ามกลางผู้ฝึกหัดในยุคเริ่มแรกก็ยังมีข้อยกเว้น อัจฉริยะผู้ฉลาดล้ำและมีความจำดีเลิศผู้นั้นซึ่งต่อมา เป็นที่รู้จักกันในนาม Invoker ในวัยเด็กของเขา เขาเป็นพ่อมดผู้มีความสามารถเกินตัวช่ำชองที่ไม่เพียงสามารถจำได้ถึงสี่ ห้า หรือเจ็ดบท แต่เขาสามารถร่ายเวทได้ไม่ต่ำกว่าสิบเวท และสามารถเรียกใช้ได้ในทันที และยังมีมากกว่านี้ที่เขาได้เรียนรู้แต่พบว่ามันไร้ประโยชน์ เมื่อเคยฝึกมาเพียงครั้งเดียวแล้ว เขาก็ไม่คิดจะจำมันไปตลอดกาล เพื่อจะได้เหลือที่ว่างไว้สำหรับเวทที่มีประโยชน์มากกว่า เวทบทหนึ่งในนั้นคือ Sempiternal Cantrap -- เวทยืดชีวิตที่พลังรุนแรงขนาดผู้ที่ร่ายเวทนี้ในยุคแรก ๆ ของพื้นพิภพยังคงมีชีวิตอยู่มาจนถึงในยุคของพวกเรา (เว้นแต่ว่าพวกเขาถูกขยี้จนแหลกเป็นจุล) ผู้กึ่งอมตะเหล่านี้ต่างใช้ชีวิตอย่างสงบและหวาดกลัวที่จะสารภาพความลับของเขา แต่ Invoker ไม่ใช่คนที่จะเก็บซ่อนความสามารถเอาไว้ เขาคือบรรพชน ผู้เรียนรู้มาก่อนผู้ใด และจิตใจของเขายังคงมีที่ว่างสำหรับสำนึกอันล้ำลึกแห่งคุณค่าของตัวเขาเอง ดั่งเช่นมนตร์ต่าง ๆ ที่เขาเล่นสนุกกับมันมาตลอดตั้งแต่ยุครุ่งอรุณในทุก ๆ วันที่โลกกำลังดับสูญไปเรื่อย ๆ
